Wetenschappers en entertainers, leraren en priesters, politici en obscurantisten: in de tweede helft van de negentiende eeuw deden ze enthousiast een beroep op het revolutionaire medium van de toverlantaarn: om te informeren, te beleren en te vermaken. Ze brachten niet zelden een publiek op de been van meer dan duizend toeschouwers per keer. In zekere zin legde de moderniteit hiermee de grondslag voor de film, maar ook voor de diaprojector en zijn actuele digitale varianten.
Toen Christiaan Huygens (1629-1695) als één van de eersten in de Westerse geschiedenis een magische lantaarn maakte, kon de wetenschapper niet bevroeden wat hij in handen hield. Een tinnen omhulsel met daarin een olielamp en drie lenzen waartussen men een beschilderde glasplaat kon schuiven, meer leek het aanvankelijk niet. Meer dan tweehonderd jaar later zou Huygens’ uitvinding evenwel uitgroeien tot een visueel massamedium. In de tussentijd, en wel kort na de Franse revolutie, had een zonderlinge figuur, Etienne Gaspard Robertson, met zijn speciaal daartoe ontworpen lanterne de peur wel al een groot publiek in vervoering weten te brengen. Parijs baadde in het bloed van de terreur en Robertson sommeerde met zijn projecties de doden op te staan uit het graf. Maar met die macabere shows was het verhaal van de lantaarn nog lang niet verteld.
Deze lezing wordt georganiseerd door het Descartes Centre en het Huygens Instituur. Deze lezing zal worden gehouden in het Allard Pierson Museum te Amsterdam. De lezing is gratis, na aanmelding via de site van het Descartes Centre.